Droga Rodzino Matki Bolesnej!

Drodzy Bracia i Siostry!

1. „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity” (J 12, 24).

Właśnie te słowa Chrystusa z Janowej Ewangelii stały się nicią przewodnią rozważań podczas wielkopiątkowej Drogi Krzyżowej odprawionej w rzymskim Koloseum w 2005 roku. Rozważania, na osobistą prośbę papieża św. Jana Pawła II, przygotował kardynał Joseph Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI. W modlitwie wstępnej znalazły się słowa:

„Panie Jezu Chryste, dla nas przyjąłeś los «ziarna pszenicy, które pada w ziemię i obumiera by wydać plon obfity» (J 12,24). Zapraszasz nas, byśmy kroczyli za Tobą tą drogą, gdy mówisz: «Ten, kto kocha swoje życie traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne» (J 12,25). My jednak jesteśmy przywiązani do naszego życia. Nie chcemy go porzucić, ale zachować je w całości dla siebie. Chcemy je posiąść, a nie ofiarować. Ty jednak nas poprzedzasz i ukazujesz, że możemy ocalić nasze życie jedynie, ofiarując je. (...) Dopomóż, abyśmy towarzysząc Ci na drodze pszenicznego ziarna, odnaleźli w traceniu życia drogę miłości, drogę, która prawdziwie daje życie, «życie w obfitości» (J 10,10)”.

Do tych słów Chrystusa nawiązał także Papież Franciszek podczas Audiencji Generalnej w dniu 12 kwietnia 2017 roku:

„Jezus przyniósł na świat nową nadzieję i uczynił to na sposób nasienia: stał się maluczkim, jak ziarno. Opuścił swoją niebieską chwałę, aby wejść między nas: „padł w ziemię”. Ale to jeszcze nie wystarczało, aby przynieść owoc. Jezus żył miłością aż do końca, dając się złamać przez śmierć, jak ziarno pod ziemią. Właśnie tam, w skrajnym punkcie swego uniżenia – który jest również najwznioślejszym punktem miłości – wzeszła nadzieja.

Jeśli ktoś was pyta: jak się rodzi nadzieja – na krzyżu, popatrz na krzyż, spójrz na Chrystusa ukrzyżowanego. To stamtąd nadejdzie nadzieja, która już więcej nie zaniknie, która trwa aż po życie wieczne.

Tak więc w wydarzeniu Paschy Jezus przekształcił, biorąc je na siebie: nasz grzech w przebaczenie. Posłuchajcie uważnie jaka jest przemiana, dokonywana przez Paschę: Jezus przekształcił naszą śmierć w zmartwychwstanie, nasz lęk w zaufanie. Oto dlaczego tam, na krzyżu, zrodziła się i zawsze się odradza nasza nadzieja. Oto dlaczego z Jezusem wszelkie nasze ciemności mogą być przekształcone w światło, każda porażka w zwycięstwo, każde rozczarowanie w nadzieję. Wszystko.

Kiedy wybieramy nadzieję Jezusa, to stopniowo odkrywamy, że zwycięskim sposobem życia jest ów styl ziarna, pokornej miłości. Nie ma innej drogi, aby pokonać zło i dać światu nadzieję”.

Zwracając się do pielgrzymów z Polski papież zachęcał: „Zatrzymajmy się przed Jego krzyżem i przed pustym grobem, aby przekonać się, że z Nim nic nie jest stracone, w Nim zawsze możemy mieć nadzieję. On jest naszą nadzieją”.

2. W Oborskim Karmelu na jednym z korytarzy klasztornych wisi duży obraz Matki Bożej Bolesnej z Ciałem Ukrzyżowanego Chrystusa (Piety Oborskiej), który został ręcznie wyklejony ziarnem zbóż (pszenicy, jęczmienia, owsa i pszenżyta), oraz nasionami słonecznika, kolorowym grochem, kaszą, pestkami śliwek i czereśni, itp. Obraz otacza piękna rama upleciona ze słomy. Przez wiele lat obraz był wieszany przy ołtarzu polowym na Dożynkach Parafialnych obchodzonych tradycyjnie podczas wrześniowego Odpustu Matki Bożej Bolesnej. Obraz będący swoistą mozaiką Oborskiej Piety został wykonany najprawdopodobniej zaraz po koronacji Cudownej Figury Matki Bożej Bolesnej, której dokonał Prymas Tysiąclecia Bł. Stefan Wyszyński pamiętnego 18 lipca 1976 r.

Podobnie jak wiele różnych ziaren i nasion odpowiednio połączonych utworzyło 50 lat temu ten piękny dożynkowy obraz Maryi Bolesnej tak liczni parafianie i pielgrzymi gromadzący się w Jej Oborskim Sanktuarium, szczególnie na cosobotnim Wieczerniku (od 22 maja 1999 roku), utworzyli przez te lata jedną Rodzinę Matki Bożej Bolesnej, Jej żywy obraz. Myślę, że dotyczy to także naszej Wspólnoty ”PIETA” zjednoczonej i prowadzonej miłością Matki Bolesnej od 15 września 2008 roku.

Podobnie jak każde najmniejsze ziarno, tak każdy z Was, Drodzy Bracia i Siostry, został wybrany przez Maryję, jest dla Niej ważny i potrzebny, w tworzeniu tej żywej mozaiki, jaką stanowi nasza Oborska Rodzina Matki Bolesnej. Jakże to piękne i wzniosłe powołanie dla każdego z nas i dla całej Wspólnoty „PIETA”! Mamy stawać się (osobiście i we wspólnocie z innymi) coraz bardziej Jej żywym obrazem, Jej całkowicie oddani, aby mogła żyć i działać w nas, i przez nas. Szczególną pomocą, spoiwem łączącym nas z Sercem naszej Niebieskiej Matki i wzajemnie ze sobą we Wspólnocie, będzie nasza codzienna koronka do siedmiu boleści Maryi ofiarowana za chorych i cierpiących. Codzienne modlitewne rozważanie siedmiu boleści Maryi i gorliwe naśladowanie przykładu Jej zjednoczenia w miłości z Boskim Odkupicielem, na Jego Via Crucis, łączy nas z chorymi i ze sobą wzajemnie jak ziarenka na wspomnianej wcześniej mozaice tworzącej Jej Święty Wizerunek. Tylko wtedy, gdy będziemy wierni naszej miłości i oddaniu wobec Matki Siedmiu Boleści, będziemy Jej żywym obrazem, świadkami Jej oddania Chrystusowi Cierpiącemu, którego spotykamy w bliźnim (por. Mt 25, 36); tylko wtedy staniemy się przedłużeniem Jej macierzyńskich ramion wyciągniętych do wszystkich chorych i ubogich, których spotykamy na drodze naszego życia i którzy z ufnością gromadzą się pod płaszczem Jej opieki w Oborskim Sanktuarium, aby doświadczyć czułości Jej spojrzenia, mocy wstawiennictwa i prawdziwego pocieszenia, aby wspólnie uchwycić się Jej macierzyńskiej dłoni i podążać razem – jako dzieci Maryi i ”pielgrzymi nadziei” – kroczący śladami Chrystusowej Paschy: „przez krzyż do chwały zmartwychwstania”.

3. Na tej paschalnej drodze prowadzącej „przez krzyż do Nieba” Maryja Bolesna jest naszą Matką i najpewniejszą Przewodniczką. Ona pierwsza przeszła tę drogę razem ze swoim Synem i teraz wskazuje i pomaga przejść tę jedyną drogę i bramę zbawienia wszystkim swoim dzieciom przekazanym Jej przez Chrystusa w testamencie z krzyża. To droga ofiarnej miłości, całkowitego daru z siebie, na kształt pszenicznego ziarna, które wpadłszy w ziemię musi obumrzeć, aby przynieść plon obfity (por. J 12, 24). Wiemy, że to ziarnko pszenicy z ewangelicznej przypowieści, które obumiera i wydaje plon obfity to życie Chrystusa, Syna Bożego, który z miłości ofiaruje się i umiera za nas na krzyżu i plonem obfitym czynni odkupienie całego świata. 

Kard. Joseph Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI, w Rozważaniu Drogi Krzyżowej w 2005 r. napisał: „W chwili złożenia do grobu zaczyna wypełniać się słowo Jezusa: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity” (J 12, 24). Jezus jest pszenicznym ziarnem, które obumiera. Z obumarłego ziarna pszenicy bierze początek wielkie rozmnożenie chleba, które trwa aż do skończenia świata: On jest chlebem życia, zdolnym w przeobfity sposób zaspokoić głód całej ludzkości i dać jej życiowy pokarm, przedwieczne Słowo Boga, które dla nas stało się ciałem i chlebem poprzez krzyż i zmartwychwstanie. Nad pogrzebem Jezusa jaśnieje tajemnica Eucharystii”.

Drodzy Moi! Słowa Chrystusa o „ziarnie pszenicy” prowadzą nas zatem do tajemnicy Eucharystii, do tajemnicy Jego zbawczej męki, śmierci i zmartwychwstania, która sakramentalnie uobecnia się dla nas na ołtarzu w każdej Mszy Świętej. W jednej z pieśni wysławiających ten wielki dar śpiewamy:

„Panie dobry jak chleb,

bądź uwielbiony od swego Kościoła,

bo Tyś do końca nas umiłował,

do końca nas umiłował. (…)

Tyś za nas życie swe na krzyżu oddał,

a w znaku chleba z nami pozostałeś.

I dla nas zawsze masz otwarte serce,

bo Ty do końca nas umiłowałeś”.

W jednej z pieśni na Komunię śpiewamy:

„Panie, pragnienia ludzkich serc,

Ty zaspokoisz sam.

Przyjdź, Chlebie Żywy, Zbawco nasz,

Pszeniczny Darze, przyjdź!”.

Drodzy bracia i siostry! Naszym wzorem, źródłem i szczytem całego naszego chrześcijańskiego życia jest zatem paschalne misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, Boga - Człowieka, który jako pierwszy przeszedł drogę „pszenicznego ziarna”, które musi obumrzeć w tajemnicy krzyża, aby „wejść do swej chwały” (por. Łk 24, 26) w blasku Zmartwychwstania i przynieść obfity plon zbawienia dla wszystkich, którzy przez wiarę otwierają dla Niego swoje serce i przyjmują w Chlebie dającym życie wieczne (por. J 6, 54).

Maryja nazywana jest w polskiej tradycji Matką Boską Siewną. Zjednoczona z Jezusem w Jego miłości i posłuszeństwie Ojcu, współcierpiąca ze swoim Synem na Jego Via Crucis stała się hojnym siewcą „Pszenicznego Ziarna”, którym jest sam Jezus i całkowicie upodobniła się do Niego. Stając pod krzyżem na Kalwarii, łączyła się ze zbawczą Ofiarą Miłości swego najmilszego Syna i z miłością godziła się, aby doznała ofiarniczego wyniszczenia Boska Żertwa zrodzona z Jej dziewiczego łona. Ona – całkowicie zanurzona w paschalne misterium Chrystusa i zjednoczona z tajemnicą obumarcia ”Pszenicznego Ziarna” – stała się chwalebną Matką Zmartwychwstałego Pana, Matką Eucharystycznego Chleba dającego życie wieczne i wszystkich, którzy Go przyjmują w tym sakramencie Miłości.

Naszym zadaniem jest stać się takim „ziarnem siewnym” – „ziarnem pszenicznym” w Jej macierzyńskich dłoniach, które Ona zasiewa kiedy, gdzie i jak chce. Ona – całkowicie zjednoczona z Ofiarą Miłości swego najmilszego Syna na Kalwarii i Jego chwalebnym Zmartwychwstaniem – pomoże nam w coraz głębszym przeżywaniu naszej chrzcielnej konsekracji, naszego zjednoczenia z paschalnym misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, które uobecnia się dla nas sakramentalnie w Ofierze Mszy Świętej i wypełnia w komunii eucharystycznej z naszym Panem. Ona, Matka Eucharystii, pomoże nam zjednoczyć się z Jezusem – Hostią i współpracować z dziełem Chrystusowego odkupienia, stać się „pszenicznym ziarnem”, które obumiera dla siebie, składa siebie w darze ofiarnej miłości, aby wybłagać Boże miłosierdzie i przynieść obfity plon w ludzkich sercach zdobytych przez Pana mocą Jego Krwi przelanej na ołtarzu krzyża oraz prawdziwymi siewcami „ziaren” Jego zbawczej miłości i miłosierdzia wobec wszystkich ludzi, a szczególnie wobec biednych grzeszników oraz wszystkich chorych, strapionych, ubogich i cierpiących.

Do tego wzywają nas słowa pieśni:

„Jeden chleb, co zmienia się w Chrystusa Ciało,

z wielu ziaren pszenicznych się rodzi. (…)

Jak ten chleb, co złączył złote ziarna,

tak niech miłość złączy nas ofiarna”.

Drodzy Moi! W taki sposób powstaje ten żywy obraz Matki Bożej Bolesnej, ta żywa ikona Maryi Oborskiej utworzona miłością Jej Niepokalanego Serca z licznych „ziaren” ludzkich serc przyniesionych do Chrystusowego ołtarza i całkowicie oddanych w Jej ręce.

Trzeba tu także podkreślić szczególną godność i misję ludzi chorych, którzy trwając na modlitwie i łącząc swoje ludzkie cierpienia z męką Zbawiciela upodabniają się do ewangelicznego „ziarna pszenicy”, które zasiane w ziemię obumiera, aby wydać obfity plon dla Pana. To właśnie ludzie chorzy i nasi czcigodni seniorzy, pozostając w ciszy i ukryciu, jak ziarno pszenicy zasiane w ziemię, zjednoczeni w miłości z Jezusem – Hostią są szczególnie cennymi współpracownikami w zbawczym dziele Chrystusa, niezastąpionymi pomocnikami kapłanów – Bożych żniwiarzy i hojnymi siewcami łask wysłużonych przez Boskiego Odkupiciela.

Patrząc na Jezusa ukrytego w Eucharystycznym Chlebie i jednocząc z Nim w częstej komunii świętej przekonujemy się, że my także powinniśmy podążać „drogą pszenicznego ziarna” i ofiarować siebie w darze miłości, aby stać się jak ten Boski Chleb na ołtarzu, żeby inni żywili się naszą modlitwą, służbą i ofiarowanym za nich cierpieniem, by mogli otrzymać łaskę nawrócenia i postępować na drodze świętości. Gromadząc się przy ołtarzu Chrystusowej Ofiary i trwając u stóp tabernakulum przekonujemy się o potrzebie «ukrytej i cichej ofiary», jak ziarno pszenicy zasiane w ziemię, bez widowiskowości ani wielkich gestów.