Siostra Marietta MSF ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny z Mławy, która od ponad 40 lat katechizuje dzieci i młodzież, wspomina:

„Na przełomie lipca i sierpnia 1998 roku udałam się na pielgrzymkę autokarową do Medjugorja na międzynarodowy Festiwal Młodzieży. Bardzo się wzruszyłam, że w Tichalinie, 30 km od Medjugorja, o. Piotr Męczyński O.Carm., karmelita z Obór, duchowy opiekun naszej grupy pielgrzymkowej zaproponował nam przyjęcie szkaplerza karmelitańskiego. Ja odczytałam to jako gest samej Maryi, która wprost wyszła po nas by przygotować serca przez okrycie  świętym szkaplerzem i w ten sposób ułatwić nam spotkanie z Jej Synem i z Sobą w miejscu do którego zdążaliśmy. Samo Medjugorje to miejsce duchowych doświadczeń i przeżyć, które trudno opisać zwłaszcza te pierwsze, teraz po 25 latach.

To co pozostało do dziś i zdaje się że nie tylko we mnie, to głęboka potrzeba kontynuowania tych duchowych doświadczeń po powrocie do domu. Rozwiązanie tych narastających pragnień podsunął nam sam o. Piotr kiedy tak pięknie i szczerze zapraszał nas do Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach na duchową kontynuację pielgrzymowania. I tak bardzo prosił byśmy niczego nie robili sami, bez porozumienia z kapłanami w parafiach z których pochodziliśmy.

Jeszcze jesienią tego roku pojechałyśmy zobaczyć te Obory o których o dziwo nigdy nie słyszałam choć pochodzę z Mazowsza, tu się urodziłam i pracuję przez większość mojego życia. A po kilku miesiącach wyruszyliśmy z Mławy pielgrzymką autokarową do Obór na pierwszy Wieczernik Królowej Pokoju . Był 22 maja 1999 roku i małe Medjugorje w Oborach. Najpierw to były co miesięczne spotkania, a od lipca 2001 roku co sobotnie. O. Piotr, jako kustosz oborskiego sanktuarium, szczególną troską i opieką duchową otaczał zawsze ludzi chorych na duszy i ciele. Wieczernikom zawsze towarzyszyła możliwość skorzystania z sakramentu pokuty oraz modlitwa wstawiennicza kapłanów o uzdrowienie duszy i ciała a także możliwość przyjęcia Szkaplerza Świętego. Ile było tych przemieniających spotkań, umocnienia wiary, połączenia się rodzin czy porzucenia nałogów, to zdaje się do końca nikt nie wie, nawet o. Piotr tak skrzętnie i wielkodusznie przygotowujący każdy modlitewny Wieczernik.

Czym jest dziś dla mnie po 25 latach Wieczernik Oborski? Przeżyłam w odniesieniu do proponowanej kontynuacji spotkań medjugorsko – oborskich powierzoną mi pracę katechetyczną i apostolską oraz dane mi przez Pana cierpienie fizyczne i duchowe. Udział w Wieczernikach był w tym czasie moją ostoją. Kiedy wszystko zdawało się gasnąć, pojawiał się brak sił i zdrowia, zawodziła wierność, której tak pragnęłam, kiedy gasła nadzieja na współpracę w tworzeniu dobra pośród ludzi, którzy zdawali się być do tego powołani. Wtedy zostawiałam wszystko i jechałam z dorosłymi, z dziećmi, niepełnosprawnymi czy z młodzieżą lub indywidualnie na Wieczernik Oborski. To mi dawało siłę, pokój w trudnościach i nadzieję, że to co po ludzku słabe i mizerne i mało efektowne nie wymknęło się Panu Bogu spod kontroli. To doświadczenie się pogłębia i umacnia zwłaszcza teraz pod koniec mojego posługiwania katechetycznego. Ufam, że Maryja Matka Boża Bolesna i Królowa Pokoju przeprowadzi mnie bezpiecznie przez zbliżający się ostatni etap mojego życia i posługiwania. Uczę się godzić z coraz to mniejszą aktywnością fizyczną, narastającym czasem cierpienia i zbliżania się ku wieczności. Mam głęboką nadzieję, że kiedy nadejdzie właściwy dzień, Maryja tak jak w Tichalinie i w Oborach wyjdzie mi naprzeciw, przedstawiając swemu Synowi. Za każde dobro , które się wydarzyło przez te 25 lat, Bogu Najwyższemu niech będą dzięki”.