Relacja z Pogrzebu - TUTAJ

Wdzięczna Bogu za stryja kapłana

Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. (Rz 6, 3-11)
Drodzy bracia i siostry, przez Misterium Paschalne zostaliśmy w sakramencie chrztu pogrzebani wespół
z Chrystusem w Jego śmierci, aby razem z Nim wkroczyć w nowe życie.
/z liturgii Wielkiej Soboty/
STRYJ – KAPŁAN – TOWARZYSZ W DRODZE - PRZYJACIEL
Chcę wypowiedzieć co czuje moje serce … nie po to aby się chwalić, ale po to aby dać świadectwo pięknego życia mojego stryja O. Mateusza OCarm. Każdy pewnie może napisać własną historię z nim związaną… ja piszę moją.
Rodzice opowiadali mi, że jeden ze stryjów Mateusz albo Michał miał być moim chrzestnym, ale w ówczesnych czasach nie zezwalano na to … Od najmłodszych lat zapamiętałam go jako jednego ze stryjów – kapłanów… z którymi dzieliliśmy krótkie wakacyjne chwile na wczesnej Mszy Świętej w kapliczce Matki Boskiej od Czystych Wód znajdującej się przed moim rodzinnym domem. Często były to spotkania na uroczystościach rodzinnych, czy w dzieciństwie zabawy organizowane w ogrodzie albo przy ognisku pod starą wierzbą.
Dostrzegał malutkie zalety każdego z nas. Z perspektywy czasu uśmiecham się do siebie, bo pamiętam, jak stryj Mateusz w trakcie rozmowy podczas spotkania rodzinnego (mogłam mieć może 9 lat) powiedział mi „mówisz jak mała – stara” co powtórzył za dziadziem Papiernikiem, z którym niejednokrotnie prowadził serdeczne rozmowy. No cóż obruszyłam się trochę… a on mi to potem na spokojnie wytłumaczył… Wiesz nie wiem skąd Ci się to bierze, ale zgadzam się z tobą… Nie były to puste słowa bo czułam, że zawsze stryj mnie traktuje na serio, że jak miałam mówić jakiś wiersz na spotkaniach rodzinnych, lub coś śpiewać… to czułam, że mnie słucha i docenia na serio! Miał czas, żeby odpowiedzieć dwa zdania na moje nieudolne dziewczęce listy… Widzę jak Dobry Bóg sam splótł naszą więź. Stryj Mateusz rozumiał mnie bez słów, szanował moje poczucie niezależności nastolatki, pozostawiał mi wolność w wyrażaniu moich czasami sprzecznych z jego stanowiskiem myśli …rozumiał, że coś musi dojrzeć, że czegoś się trzeba nauczyć na własnych błędach. Miał zaufanie do mnie. Pozwolił mi , wręcz zaprosił jako jeszcze licealistkę do klasztoru w Oborach, abym pomogła pani Karolinie w kuchni w robieniu przetworów z owoców z klasztornego ogrodu. Stanowiło to nie lada wyzwanie, żeby przejechać pociągami z jednego krańca Polski na drugi. Na ówczesne czasy nie było prostą sprawą. Stryj z uśmiechem mnie przywitał i oznajmił, wiedziałem, że sobie poradzisz a i od pani Karoliny dużo. Bardzo mi się podobało, gdy bracia wieczorem ubrani w białe płaszcze śpiewali Salve Regina, ten śpiew chwytał mnie za serce, to właśnie stryj wytłumaczył mi znaczenie tej pieśni w Karmelu.
Gdy przyszedł czas moich wyborów studiów, różne osoby „miały na mnie lub dla mnie pomysł”. On wiedział, że nie można mnie ujarzmić, że odrzucę każdą formę jakiejkolwiek pomocy dlatego też pozostawił mnie wolną w podejmowaniu decyzji. I może właśnie to, że darzyliśmy się zaufaniem owocowało we mnie. W czasach studiów w Krakowie znowu byliśmy bliżej, cieszył się moimi osiągnięciami, stypendium… martwił, gdy było krucho i wiedział, że dorabianie sprzątaniem mieszkań, prasowaniem, czy myciem okien nie jest hańbą, lecz przydaje się w życiu. Czasami się pytał; dziecinko nie brakuje ci czegoś , gdy dostawał odpowiedź odmowną, to i tak zapraszał, towarzyszył, wysłuchiwał podczas spacerów w klasztornym ogrodzie czy rozmównicy.
Pan Bóg tak poukładał, że po uzyskaniu dyplomu pielęgniarskiego po złożeniu dokumentacji do trzech różnych szpitali krakowskich, Szpital Specjalistyczny im. J. Dietla w Krakowie w bardzo krótkim czasie zaproponował mi prace na oddziale kardiologii. Jakaż była nasza radość, bo akurat w tym szpitalu stryj Mateusz pełnił posługę kapelana. Śmialiśmy się, że Pan Bóg nam spłatał figla, bo wiele osób myślało, że „stryj mi to załatwił” tymczasem scenariusz był napisany przez Stwórcę. Były to piękne lata, gdzie lekarze i pielęgniarki tworzyliśmy zespół, nawet ośmielam się powiedzieć „rodzinę szpitalną”. Na naszej kardiologicznej „R – ce” , obok monitorów był telefon do kapelana – O. Mateusza. W nagłych wypadkach można było do niego zadzwonić o każdej porze. Ileż razy sami lekarze i koleżanki z pracy,( których tutaj nie mogę wspomnieć ze względu na RODO), gdy rozpoczynała się reanimacja lub stan pacjenta pogarszał się, mówili… zadzwońmy po O. Mateusza. To on mnie wysłuchiwał, gdy nie mogłam sobie poradzić, czy też „przyzwyczaić” się do nieudanych reanimacji podczas 12 – godzinnych dyżurów, prowadziliśmy rozmowy o śmierci. Niejednokrotnie uczestniczyłam z nim w modlitwie przy łóżku chorego, razem jechaliśmy w rodzinne strony gdy zmarł dziadziu, jego tata.
Pewnego razu stryj poprosił mnie, czy mogłabym być świadkiem chrztu młodego, trzydziestoparoletniego człowieka, od dłuższego czasu przebywającego w szpitalu. Wraz z żoną oczekiwał na drugie dziecko i doświadczenie choroby przewartościowało niektóre jego czy rodziny decyzje. Czułam się bardzo poruszona tym zaproszeniem, ale za zgodą szefa R – ki w obecności żony odbył się chrzest Św. na łóżku szpitalnym. Ważny moment dla tego mężczyzny i jego żony….Również niezapomniany i ważny dla mnie! Uczyłam się walczyć nie tylko o zdrowie ciała, ale też ducha, uczyłam się troszczyć o duszę ludzką. To właśnie O. Mateuszowi opowiedziałam sytuację ze szpitala. Na dyżurze nocnym jeden z pacjentów umierających trzymał mnie za rękę i opowiedział swoje okropne życie, z którego, jak wyznał nie zdążył się wyspowiadać w ciągu 30 lat. Nie zdążył też wyznać kapłanowi tylko mnie, nie umiałam sobie z tym ciężarem poradzić i moim powiernikiem, był mój przyjaciel, kapłan, stryj. Z nim mogłam rozmawiać o przyrodzie, pogodzie, ogrodzie i pracowitych pszczołach, jak również na tematy ojczyzny, gdyż nie ukrywał podobnie jak ja swego patriotyzmu…pojawiały się rozmowy na tematy duchowe a później zakonne. Nie wstydził się zapytać co sądzę na taki czy inny temat, nie było dla niego ujmą pytać się młodszego! Jasne, nie zawsze nasze zdania były jednakowe , ale kwitował to rozbrajającym uśmiechem mówiąc, widzę ,że jesteś tak szalona jak i ja! :)
Gdy mu powiedziałam, że mam zamiar wstąpić do Karmelitanek Misjonarek, to znając moje życie i zainteresowania nie zdziwił się jak inni. Pobłogosławił, zaśmiał się tylko i zażartował, chyba nie będzie ci tam zbyt ciasno, bo skoro misje… A jednak wiem, że przeżywał tę decyzję bardzo. Wówczas moje zgromadzenie nie było znane w Polsce, więc w drodze do klasztoru do którego mi towarzyszył z O. Andrzejem mówił; gdy Ci będzie źle, to przyjadę odebrać Cię, tak jak Cię zawiozłem. Czy, to brak zaufania??? Nie… to po prostu mądrość dojrzałego kapłana, który wiedział, że może być różnie, ale to ja mam odpowiedzieć na wezwanie Boga. Tu znowu pozostawił mi wolność. Wspieraliśmy się naszymi spostrzeżeniami, przemyśleniami, troską o życie w Bogu i prawdzie… Wiele ich było.. Pamiętam jak rozmawialiśmy na temat upadku człowieka, i sensie słów „ błogosławiona wina” , o radościach i troskach w naszej rodzinie, o zmianach w życiu zakonnym i jego sensie, o kapłaństwie. O moich różnych zadaniach i podróżach. Gdy chociaż na krótką chwilkę zadzwonił to pytał… sikoreczko a gdzie dzisiaj jesteś?… Często to było tylko pozdrowienie i zapewnienie o modlitwie ale to była najmocniejsza więź przyjaźni, pamięć o sobie przed Panem. Nie chodzi o ilość i długość prowadzonych rozmów, wystarczała nam chwilka, aby czuć wzajemną bliskość. I czy teraz to się zmieni?? Po ludzku będzie mi brakowało i pozwólcie, że się zwrócę do Stryja :
Kochany Stryjku! Ostatni raz słyszałam Twój głos w Wielki Czwartek dziękując Bogu za dar kapłaństwa, którym Cię obdarzył, a któremu byłeś wierny aż do końca. Zapewniłeś mnie o swojej modlitwie i wiem, że nadal będziesz mi towarzyszył… wiem jak bardzo kochałeś ludzi: bliskich i dalszych z rodziny, współbraci, osoby spotkane na drodze kapłaństwa, personel medyczny ze szpitala, siostry zakonne i kapłanów… często dopytywałeś o te osoby … Będzie mi brakowało Twojego cichego i ciepłego głosu w słuchawce; dbaj o siebie dziecinko, żeby dbać o innych.. co słychać sikoreczko? Będzie mi brakowało, twoich gestów troski i delikatnego uścisku i uśmiechu… Ale przecież Ty i ja wiemy, że ta wędrówka tu się nie kończy i że po ludzku to boli ten czas oczekiwania na wspólne spotkanie. Kochany boży szaleńcze, gdy w wielu kościołach na świecie śpiewano radosne Exsultet, gdy również ja wsłuchiwałam się w liturgię Wigilii Paschalnej z Watykanu…dla Ciebie to było preludium świadomego przejścia do Pana. W tych dniach to właśnie słowa tej pieśni mi towarzyszyły myśląc o Tobie kochany człowieku oczyszczony jak złoto w tyglu, obmyty Krwią Baranka! Ta pieśń pozwoliła mi być z tobą w modlitewnej łączności w tych chwilach ! Tak wiele odzwierciedla wspomnień z Tobą związanych, z Twoją posługą kapłańską! Ciesz się i raduj w niebie z Chrystusem Zmartwychwstałym! Wraz z Tobą śpiewam do ukochanej Matuchny Regina Coeli. Nie jestem oryginalna, więc jedną cząstką tej pieśni pozdrawiam Cię drogi Kapłanie i Przyjacielu! Wstawiaj się za naszymi rodzinami i wspólnotami zakonnymi w niebie! I nie zapominaj o sikorce.…
" O, zaiste błogosławiona noc, jedyna, która była godna poznać czas i godzinę zmartwychwstania Chrystusa. O tej to nocy napisano: a noc jako dzień zajaśnieje, oraz: noc będzie mi światłem i radością. Uświęcająca siła tej nocy oddala zbrodnie, z przewin obmywa, przywraca niewinność upadłym, a radość smutnym, rozprasza nienawiść, usposabia do zgody i ugina potęgi.” Fragment z Exsultet

s. Zofia Wojnarowska
karmelitanka misjonarka

Informacja o pogrzebie o. Mateusza Wojnarowskiego - Tutaj

Informacje na stronie Polskiej Prowincji Zakonu Karmelitów - TUTAJ

i Klasztoru Karmelitów w Krakowie - TUTAJ

O. Mateusz Stanisław Wojnarowski urodził się 26 grudnia 1934 r. w Słotowej niedaleko Pilzna. Z Karmelem związany był od wczesnej młodości. Ukończył Marianat Karmelitów przy klasztorze w Pilźnie, po czym złożył 12 czerwca 1951r. prośbę o przyjęcie do Nowicjatu w Oborach. 26 grudnia 1955 przyjął śluby wieczyste w Zakonie Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, a 26 czerwca 1958r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk ks. biskupa Herberta Bednorza.

W 1970 r. O. Mateuszowi został powierzony urząd Przeora Klasztoru w Oborach. Za wielką zasługę o. Mateusza uznaje się przygotowanie i przeprowadzenie uroczystości koronacyjnych Piety oborskiej koronami papieskim, które odbyły się 18 lipca 1976 r. pod przewodnictwem J. Eminencji Ks. Prymasa Kardynała Stefana Wyszyńskiego przy współudziale biskupów Płocka Bogdana Sikorskiego i Jana Wosińskiego. W zakonie O. Mateusz pełnił także inne funkcje m.in. katechety w Woli Gułowskiej, Kaznodziei Misyjnego Polskiej Prowincji, ekonoma klasztoru w Krakowie, członka Komisji Budowlano – Konserwatorskiej, proboszcza parafii w Oborach, kapelana Szpitala im. J. Dieltla w Krakowie, przeora klasztoru w Chyżnem, definitora Rady Prowincjała.

Od 2003 r. z uwagi na pogarszający się stan zdrowia o. Mateusz zostaje przeniesiony do klasztoru w Krakowie, gdzie podejmuje się odpowiedzialnej funkcji penitencjarza Bazyliki Karmelitów „Na Piasku” w Krakowie.

W 2008 r. wraz z całą wspólnotą o. Mateusz świętuje jubileusz 50 – lecia kapłaństwa. W liście gratulacyjnym ówczesny Prowincjał o. Dariusz Borek napisze: „W ciągu tych 50 lat posługi kapłańskiej, pełniąc wielorakie funkcje dałeś się poznać jako gorliwy duszpasterz zatroskany o wiernych powierzonych Twojej pieczy. Wypada tu wspomnieć chociażby Twoje wielkie zaangażowanie i wysiłki duszpasterskie jako proboszcza w Oborach, czy kapelana szpitala, a w ostatnich latach ochotne, cierpliwe i wytrwałe podejmowanie posługi w konfesjonale. (…) Wyrażamy Ci więc naszą szczerą wdzięczność za wszelkie prace, za trudy, za zaangażowanie, za postawę prawdziwego kapłana Chrystusowego.”

26 czerwca 2018r. przed obrazem tak drogiej sercu o. Mateusza Maryi – Pani Piaskowej, dziękowaliśmy za 60 lat jego posługi kapłańskiej. Obecny podczas uroczystości Ks. Bp Jan Szkodoń powiedział: „Dziś hymn Magnificat śpiewamy wraz z o. Mateuszem, dziękując za jego życie, za jego kapłaństwo, za dar sakramentu święceń, któremu służy.” Sam Jubilat, człowiek niezwykłej skromności, zaskoczony był tak miłą niespodzianką. Dziękując Ks. Biskupowi, Współbraciom, Siostrom i wiernym, poprosił w jednym zdaniu, aby wszyscy zebrani nie zapominali o nim w modlitwie.

Nie zapomnimy! Boga prosząc o radość życia wiecznego w Niebie dla Ciebie Drogi Ojcze Mateuszu.

R.I.P.

Na koniec fragment z homilii wygłoszonej w Oborach 21 kwietnia A. D. 2020

Na klasztornym krużganku w Oborach, niedaleko celi zakonnej w której mieszkał blisko 20 - lat Ojciec Mateusz, wisi duży obraz przedstawiający scenę Przemienienia Chrystusa na Górze Tabor, który przez kilka wieków stanowił zasłonę dla Cudownej Figury Matki Bolesnej w głównym ołtarzu. Obraz ten unosił się do góry i opuszczał na dół, zasłaniając tym samym Oborską Pietę. Gdy pobożni pielgrzymi śpiewali na pożegnanie: „O Maryjo, żegnam Cię” ich oczom ukazywał się obraz Przemienienia Pańskiego. To połączenie bolesnych wydarzeń na Kalwarii i objawienia chwały Syna Bożego na Taborze nie było dziełem przypadku, ale wiernym ukazaniem drogi naszego Pana i wszystkich Jego uczniów prowadzącej „przez krzyż do chwały zmartwychwstania”.

Wszystkim zatem, którzy wraz z Matką Bolesną pragną wiernie towarzyszyć Chrystusowi w Jego kalwaryjskiej drodze; wszystkim chorym, którzy z wiarą i miłością łączą swoje ludzkie cierpienia z męką Zbawiciela, wszystkim, którzy kończą już swoją ziemską pielgrzymkę, obraz ten przypominał, że po Wielkim Piątku nadchodzi zawsze Niedzielny Poranek Zmartwychwstania.

Tę prawdę, wyrażającą chrześcijańską nadzieję, przypomina nam także św. Paweł Apostoł pisząc: „Jak jesteśmy uczestnikami cierpień Chrystusowych, tak też wielkiej doznajemy przez Chrystusa pociechy. Albowiem skoro wspólnie z Nim cierpimy, to po to, by też wspólnie przebywać w chwale”.

Tej właśnie prawdy O. Mateusz uczył się w szkole Maryi Bolesnej. Ona była gwiazdą przewodnią jego życia, Ona podtrzymywała światło nadziei w godzinie próby i z czułą miłością prowadziła go paschalną drogą Chrystusa - "przez krzyż do chwały zmartwychwstania". Dlatego był zawsze pełen pogody ducha i nadziei sięgającej Nieba, którą hojnie obdarowywał wszystkich z którymi się spotykał.

„Pożyteczną jest rzeczą, gdy lud swój krzepi Ta, która stała pod krzyżem Syna i patrzyła na Jego mękę spokojnie, pamiętając o tym, co Chrystus powiedział: Smutek wasz w radość się obróci” mówił tutaj Prymas Tysiąclecia w swoim kazaniu koronacyjnym. I dodał: Oto ustał smutek… Wszystkie męki minęły… a w Sanktuarium Oborzańskim trwa nadal spokojnie Maryja... Gdybyście zapytali tych, co przed wami przychodzili na to wzgórze, ażeby szukać pociechy u Maryi, na pewno by odpowiedzieli: Prawdziwie smutek nasz, który tutaj przynieśliśmy, w radość się obrócił!”.

O tę radość pełną i szczęśliwość wieczną w Niebie prosimy dzisiaj za przyczyną Matki Bolesnej dla naszego Drogiego Ojca Mateusza. 

W ufnej modlitwie oddajemy i zawierzamy go Sercu Zmartwychwstałego Pana i czułym dłoniom naszej Oborskiej Matki, prosząc, aby była mu Matką Miłosierdzia i otwartą Bramą Nieba.

R. I. P.